Sprawność komunikacyjna i świadomość językowa są szczególnie istotne w życiu publicznym. To od nich w dużej mierze zależy nasz sukces zawodowy, a wcześniej postępy w szkole i na studiach. Niestety, język komunikacji publicznej trudniej opanować niż język używany w kontaktach prywatnych. Tego pierwszego musimy się uczyć, wkładając w to pewien wysiłek, np. studiując zasady ortografii. Ten drugi przyswajamy sobie bez widocznego wysiłku, obcujemy z nim zresztą od urodzenia. Mirosław Bańko [red.]: Polszczyzna na co dzień. Warszawa 2006

Biblioteka szkolna informuje, że w Konkursie na recenzję wystawy Roberta Kukli wyróżnienie i nagrodę zdobyła Emilia Poznańska z kl. II C. Opiekunką uczennicy jest p. prof. Justyna Bielecka.

Gratulujemy i życzymy dalszych owocnych prób literackich! Poniżej wyróżniona recenzja.

Budka nietelefoniczna czyli czasowa instalacja dźwiękowa w przestrzeni publicznej Świdnicy - to odświeżona i zaaranżowana rozmównica, w której aparat telefoniczny nie służy do dzwonienia, lecz do słuchania poezji płynącej ze słuchawki. Możemy wsłuchiwać się w wiersze nie tylko twórców świdnickich, ale także poetów z całego Dolnego Śląska. Budka jest instalacją mobilną i w drugiej edycji projektu rusza w trasę po świdnickich liceach ogólnokształcących, wciągając uczniów w żywą interakcję z utworami poetyckimi.

Na tydzień przed próbnymi maturami (15 listopada 2016 r.) biblioteka szkolna przy wydatnej pomocy uczniów kl. II A: Moniki Sawickiej, Ewy Kochanowskiej i Bartka Żelazowskiego przyozdobiła korytarze szkolne cytatami, które mogą być przydatne na egzaminie maturalnym z języka polskiego.

Od dzisiejszej długiej przerwy (09.11.2016 r.) mieliśmy wielu chętnych uczniów, którzy tłumnie przybyli do czytelni szkolnej po podręczniki i opracowania z różnych przedmiotów. Przez ostatnie lata biblioteka otrzymywała co roku w darze od młodzieży, nauczycieli i absolwentów niepotrzebne im wydawnictwa i teraz postanowiła przekazać je zainteresowanym czytelnikom nieodpłatnie.

Przy okazji składamy serdeczne podziękowanie za ostatnio darowane nam książki - p. prof. Alicji Podgórskiej, Martynie Radyńskiej z kl. III B i jej mamie, absolwentce II LO.

Na papierze i tekturze, często wielowarstwowo, za pomocą rozmaitych technik łączonych ze sobą. Na podłożach wielokrotnie pokrywanymi farbami ściennymi widnieją wizerunki reżyserów. Namalowane są akrylami, pastelami suchymi i tłustymi, a nawet sprayem. Z bliżej nieokreślonych głębi wyłaniają się zagadkowe twarze, uchwycone jakby w przelocie, z różną mocą i wyrazistością. Wykorzystane jest tu operowanie światłocieniami, które tworzą nastrój mroku i tajemnicy, oddziałujące nie tylko na ludzkie oko, ale także nie jego intelekt czy emocje. W tle abstrakcyjne kombinacje linii, wzorów, cyfr, plam i motywów geometrycznych, które wciągają widza w grę złudzeń optycznych, z których z wyłaniają się skądinąd znane nam twarze. Wydaje się, że zastosowanie różnorodności form jest tu zabiegiem celowym, gdyż artysta uzyskał w ten sposób pożądaną tajemniczość, a zarazem czytelność treści. Bez trudu odgadnąć można, iż są to: Jerzy Kawalerowicz, Kazimierz Julian Kutz, Andrzej Wajda, Krzysztof Kieślowski, Roman Polański, Jerzy Skolimowski, Jerzy Kawalerowicz, Marcin Wrona, Lech Majewski, Wojciech Smarzowski i Stanisław Bareja.

27 października, w ramach Festiwalu „Cztery Żywioły Słowa”, organizowanego przez Świdnicki Ośrodek Kultury, w czytelni II Liceum Ogólnokształcącego odbyło się spotkanie ze świdnickim poetą – Tomaszem Hrynaczem.

Efektywnie, sprawnie i szybko - pięknie przyozdobione schody od wczorajszego popołudnia (25.10.2016 r.) to wynik prawie dwugodzinnej pracy uczniów klasy III D: Oliwii Jewuły, Klaudii Fortuny, Gabrieli Kotlarskiej, Alicji Bar, Pauli Baumgartner, Artura Ciachowskiego, Michała Serwickiego i Dariusza Sywały, którzy wzięli udział w akcji zaproponowanej przez bibliotekę szkolną.

13 października w czytelni szkolnej odbyło się spotkanie z nestorem polskiego himalaizmu, instruktorem ratownictwa górskiego – p. Piotrem Snopczyńskim.

Czy to kamienna ryba, wąż, niedźwiedź, jaszczurka, być może człowiek bez głowy, a może jeszcze coś innego? – w archeologii można i trzeba zadawać sobie różnorodne pytania, w dodatku nie należy do tego podchodzić z kompleksem, bowiem w wielu przypadkach nie ma głupich pytań – trzeba tylko umieć patrzeć szeroko otwartymi oczyma, no i oczywiście dużo czytać.