Od 5 stycznia 2016 r. wspomnienie o ks. Janie Twardowskim „W ŚWIECIE, W KTÓRYM ŚWIAT SIĘ ŚWIATA BOI”. W 10. ROCZNICĘ ŚMIERCI POETY.

18 stycznia 2006 r. zmarł Jan Jakub Twardowski (ur. 1915 r.) – ksiądz rzymskokatolicki, prałat honorowy Jego Świątobliwości, polski poeta, przedstawiciel współczesnej liryki religijnej, prozaik. To także jeden z najpopularniejszych polskich poetów współczesnych, gdyż największe nakłady książek mają nie nobliści, lecz cichy, skromny ksiądz, katecheta, opiekun chorych dzieci. Fragmenty wierszy ks. Twardowskiego trafiły na plakaty reklamowe, fora internetowe, tablice cmentarne i nekrologi w gazetach. To z Jego wiersza pochodzi zdanie: Śpieszmy się kochać ludzi – tak szybko odchodzą.

Liryka księdza Twardowskiego traktuje zarówno o Bogu, jak i o ludziach i ich problemach, a Jego wiersze mają często charakter modlitewny. Twardowski stworzył w polskiej poezji "nowy język wiary", który charakteryzuje się przedstawieniem skomplikowanych problemów wiary i filozofii w sposób prosty, jasny, dostępny dla mniej wyrobionych czytelników. Język ks. Twardowskiego jest bliski codziennemu, często pojawiają się w nim wyrażenia potoczne. Poezja ta była i jest chętnie czytana, bo mówi o sprawach najprostszych i bliskich każdemu człowiekowi: miłości, tęsknocie, wierze, cierpieniu, ale i doskonałości świata. Z drugiej strony, ks. Jan Twardowski nieraz widziany jest jednowymiarowo, jako "uśmiechnięty ksiądz", gdyż na marginesie pozostaje obecny w tej poezji element bólu, świadomości własnych grzechów i wahań wiary.

"Zdarzało się, że recenzenci omawiając moje wiersze pisali o dialektyce, antynomiach, Pascalu, Heraklicie, Heglu. Przeraziłem się. Otworzyłem tom moich wierszy i przeczytałem: »Polna myszka siedzi sobie, konfesjonał ząbkiem skrobie«, [a w innym miejscu] »kto bibułę buchnie, temu łapa spuchnie«, [albo] »siostra Konsolata, bo kąsa i lata« - i uspokoiłem się".

(Poeta świętych i grzeszników, Rzeczpospolita, 20 IV 2000)

• Poprzedni artykuł
• Następny artykuł