Biblioteka szkolna informuje, że w Konkursie na recenzję wystawy Roberta Kukli wyróżnienie i nagrodę zdobyła Emilia Poznańska z kl. II C. Opiekunką uczennicy jest p. prof. Justyna Bielecka. Gratulujemy i życzymy dalszych owocnych prób literackich! Poniżej wyróżniona recenzja.

W naszej szkole prezentowanych jest jedenaście prac Roberta Kukli z cyklu malarskiego pod tytułem ,,Polscy reżyserzy”. Cykl ten przedstawia portrety znanych polskich twórców filmowych.

Autor dzieł uprawia malarstwo, grafikę użytkową, a także scenografię teatralną. Urodził się w 1968 r., ukończył II LO w Świdnicy, a później wydział artystyczno – pedagogiczny na Uniwersytecie Śląskim. Prace, które miałam okazję podziwiać, na pierwszy rzut oka wydają się być zwykłymi, powszechnie znanymi obrazami na płótnie, wykonanymi akwarelami lub farbami olejnymi. Oglądając malowidła z bliska dostrzec można, że prace wykonane są na papierze lub tekturze. Podłoża te pokryte są farbami akrylowymi w kilku warstwach. Same portrety Pan Kukla wykonał akrylami, suchymi lub tłustymi pastelami, a także sprayem. Artysta w niezwykły sposób łączy ze sobą kolory. Niektóre dzieła są ponure, ale są także jasne, a niektóre wręcz jaskrawe. Portret Romana Polańskiego został wykonany sprayem. W zależności od światłocienia kolor sprayu przybiera barwę od białej przez szarość do czerni. Podobizna wyłania się spośród liter w jaskrawych odcieniach: czerwieni, błękitu oraz pomarańczowego. Idealnie dobrane zostało tło uzyskane przez nieokreślone kształty wykonane sprayem na tle o barwie starego złota. Patrząc na obraz miałam mieszane uczucia. Czułam jakiś niepokój, tak jakby krzyczał do mnie. Litery te przywołują mi na myśl nagłówki pierwszych stron gazet. Z otchłani czerni wynurza się portret Wojciecha Smarzowskiego, który wykonany jest akrylem w chłodnej tonacji barw. Nachodzące na siebie barwy brązu i szarości świetnie tworzą tło, idealnie pasujące do chłodnej postaci. Mimo ponurych barw moje uczucia są pozytywne. Patrząc na tę pracę czuję spokój. Tajemniczość dzieła sprawia, że chcę przyglądać się mu więcej i więcej, jakbym w jej głębi mogła znaleźć odpowiedź.

Wyróżniającym się dziełem Kukli jest przedstawienie wizerunku Lecha Majewskiego. Użyte jaskrawe odcienie ciepłych barw emanują radość i pozytywną energię. Połączenie różu, żółci, czerwieni, zieleni i niebieskiego tworzy fantastyczne tło. Barwy tego dzieła mogą odzwierciedlać barwność postaci reżysera, który jest także poetą, prozaikiem oraz malarzem. Zielony i brązowy to barwy wchodzące w skład tła, z którego wyłania się portret Krzysztofa Kieślowskiego. Na obrazie możemy dostrzec barwy niebieskie, białe oraz czerwone, które mogą nawiązywać do wyreżyserowanej przez niego sławnej trylogii ,,Trzy kolory”. Są także uwypuklenia: dwa w kształcie połówki tablicy kamiennej oraz cała taka tablica z cyfrą 10, co symbolizuje słynną serię ,,Dekalog” w reżyserii Kieślowskiego. Powyższe dzieła szczególnie zwróciły moją uwagę. Są również portrety: Marcina Wrony, Andrzeja Wajdy, Jerzego Skolimowskiego, Marka Koterskiego, Stanisława Barei, Jerzego Kawalerowicza i Kazimierza Kutza. Portrety te również są ciekawe, tajemnicze, ale jednak nie przyciągają tak mojej uwagi, jak np. ten wesoły portret Majewskiego, który wydobywa ze mnie same pozytywne emocje. Zdecydowanie to ta praca najbardziej zapadła mi w pamięci. Zamykam oczy i dookoła widzę radosne barwy.

Polecam wszystkim na własne oczy zobaczyć niezwykłą twórczość Roberta Kukli. Nie da się przejść obojętnie koło jego prac. Moim zdaniem autor zasługuje na ogromne uznanie. Obrazy w odbiorcach budzą emocje, co jest niełatwą sztuką. Artysta umiejętnie zastosował symbolikę kolorów, która oddaje tematy, problemy podejmowane przez reżyserów. Dodatkowo wykonanie dzieł jest ciekawe, rzadko spotykane i zasługuje na podziw talentu Roberta Kukli.

Emilia Poznańska, klasa II C